18:45 vapuru

İş çıkışı koştur koştur Kadıköy’e geçtim dün akşam. Aynı çabuklukla işlerimi halledip, vapura bindim dönerken. Uzun zamandır karşı yakaya geçmemiştim galiba. Geçtiysem bile vapura binmedim sanırım. Özlüyorum uzak kalınca, vapurdan denizi izlemeyi.

Dışarıda oturdum. Sağ yanıma bir çift, sol yanıma da orta yaşlarda bir hanım oturdu. Vapura bindiğimde seçilebilen ufkun kızıllığı, derin bir laciverdin içinde kayboldu zamanla. Rüzgar daha soğuk esmeye başladı. Sağ yanımdaki genç kız, atkısını doladı sevgilisinin boynuna. Sol yanımdaki hanım, daha bir sarındı paltosuna. Ben de özensizce doladım şalımı boynuma, alabileceğim tüm önlemleri almış olmak için. Rüzgarı hissetmekti zaten asıl derdim. Kollarımı kavuşturdum koynumda. Bu halimi görüp “Kısmetin kapanır!” diyenler aklıma gelince daha da bir sağlamlaştırdım kollarımın bağını. Başımı yasladım arkaya, ayaklarımı dayadım beyaz korkuluklara, kulaklıklarımı da taktım kulağıma. Değmeyin keyfime. Çok güzeldi. Bu şehri sevdiğimi söylemiş miydim hiç?

Yanımdaki hanım omzuma dokundu bir müddet sonra. Müziği durdurdum, doğruldum ve ona doğru döndüm. Vapurun gürültüsünden duymaya çalıştığım cümle çok hoşuma gitti. “Böyle mest olmuş bir halde etrafı izlemeni sağlayan şarkı nedir, merak ettim?” diyordu. Kulaklığın birini çıkarıp ona uzattım. Parmağında çok güzel mavi taşlı bir yüzük vardı. Kulaklığı alıp kulağına taktı. Bir müddet anlamaya çalıştı, tek kulaklıktan yayılan müziği. “Hakkın varmış.” dedi sonra. Kulaklığın diğerini de çıkarıp ona uzattım.

-”Yok yok, keyfini bozmayayım senin. Hem bu rüzgar, benim burada daha fazla oturmama engel. İçeri geçeyim ben. Hem sen de dikkat et. Rüzgardan korunsan da, dinlediğin şarkılar çarpar seni. İyi akşamlar.”

-”Ben alışkınım” dedim. “Size de iyi akşamlar.”

Kalabalıklar içinde yalnızlığa, yalnızlığın içindeki kalabalığa alışkındım. Dışarıdan nasıl görünüyordum bilmiyorum ama rüzgarın da, şarkıların da alt edemeyeceği kadar sağlam hissediyordum kendimi. Ama belki de öyle değildim, kimbilir?

Ekim/2008