Vapur

Gökyüzü ile denizin birbiri içinde yitip gittiği bir akşam karanlığında, vapurun sol yanında oturmuş, esen rüzgâra aldırmayan benim gibi birkaç kişi ile birlikte, ama bir o kadar yalnız yol alıyordum beyaz köpüklerde. Süslü bir kitap ayracı gibi, şehri ikiye bölen ışıkları izliyordum uzaktan. Koca bir karanlığın içinde, kayan bir yıldız gibi yol alırken vapur; bir şarkı mırıldanıyordum ben.
Ayaklarım demirlere yetişmiyordu. Belki de sırf bu yüzden, şarkının sonu da gelmiyordu. Kollarımı kavuşturmamıştım. Aldırmıyordum soğuğa. Aydan, yıldızlardan, gökyüzünden; tanıdığım bildiğim birçok şeyden uzakta, bir yaraya üfler gibi olanca kuvvetiyle esiyordu rüzgâr. Ama dinmiyordu bir türlü, yaralarını düşündükçe, insanın içine dolan o efkâr...