Çöp adam

Dünden içimde kalmış karmaşa, boğazımda düğümlüydü uyandığımda. Aslında bugünü hiç muhatap almak niyetinde değildim. Ama hayat, inatçı bir çocuk gibi, kıyafetlerimden çekiştirerek istediğini almakta ustaydı. Hayata yenildim... Ve içimdeki isteğe galip geldim. Giyinip kuşanıp çıktım sokağa.
Ana caddeye açılan o sokağın sonunda, çöpleri karıştıran annesini izliyordu bir küçük kız. Çıplak ayakları üzerinde, benim daha ayılamadığım o saatte, cin gibi bakan gözleriyle duruyordu karşımda. Onlara doğru, alışkın adımlarla yürürken sokakta, sağ kaldırıma yayılmış bir şeyler dikkatimi çekti. Üzerine küçük bir örtü örtülmüş, oyuncak bir bebek; etrafına dizilmiş çamaşır suyu kutusu, birkaç kapak ve beyaz plastik bir kap. Annesinin bulduklarını alıp oyununa katıyordu belli ki küçük kız. Ne tek bir söz edebildim, ne de gözlerine bakabildim bir daha. Yanlarından usulca geçip gittim yalnızca.
Şükür ki boğazımdaki düğüm çözülüverdi. Ve koca bir taş olup, yüreğimin ortasına çöreklendi...