Oynamıyorum

Bana bir sürpriz hazırlığında sanki hayat. Aralarında fısır fısır konuşurlarken, ben yaklaştığımda acemice konuyu değiştiren arkadaşlarım gibi; beni gördüklerinde arkaya saklanan elleri gibi davranıyor bana. Oysa ben dışlanmış hissediyorum kendimi. Bu hâlin anlamını bulmak için kafa yoruyorum... Ve efkâra boğuluyorum bazen. Omuzlarımı çekerek "banane" diyorum, "oynamıyorum ben!"
Elindeki çikolataya doğru, ilk adımlarını atması beklenen bir bebek gibiyim onun karşısında. Tam yaklaştım derken, çikolatayı götürüyor hep daha uzağa...