Eşik

Okuduğum kitabın kapağını usulca kapadığımda, başucumdaki çerçeveye takılmıştı gözüm. Şu anki hâlimden habersiz bir ben, gülen yüzler arasında gülümsüyordu. Kitaplar okumuş, yollar yürümüştüm geçen onca zamanda. Ne çok şey değişmişti, ne çok şey... Aklım bile almazken değişen bazı şeyleri, kalbime anlatmak nasıl zordu bir bilsen. Ama gün geliyordu, bir kapı aralanıyordu. Bitirmek ya da başlamak için, bir eşikten geçiyordu insan. Gözyaşlarına ve korkularına aldırmadan. Bir eşik vardı işte, hiç değişmemiş olsak bile, hepimizi bambaşka bir insan yapan...