Kolonya

İnsan her şeyi anlattığında karşısındakine, korunabileceğini sanıyor bazen. Ellerini bile nereye koyacağına bir türlü karar veremezken; gizli saklı acılarını, kötü günler için saklanmış umutlarını, çok olağan bir şeymiş gibi bırakırıveriyor masanın üzerine. Artık hiçbir sorunun kalmadığını düşünüyor. Sonra bir gün, asıl sorunun o günkü açıklığıyla başladığını anlayıveriyor birdenbire. Satın alınıp beğenilmemiş bir şey gibi, yine bir masanın üzerine bırakılıyor anlattıkları. Öyle yıpranmış, öyle başka bir hâle gelmiş oluyor ki, kendine ait olduğuna inanamıyor insan. Anlatırken ağlamamışsa bile, geçen zamanda aldığı bu hâli görünce, ağlayası geliyor. Bazı insanların yaralarına dökecek kolonyaya bile ihtiyacı kalmıyor bazen. Çünkü gözyaşları da aynı işlevi görüyor.