Ne fayda

Hiç bilmediğim bir semtin uzayıp giden sokaklarına bakarken, gecenin bir vakti; içimdeki yabancılık hissine kapılıp, çözülüverdi gözyaşlarım yine. Ne bulunduğum yere, ne de etrafımdaki insanlara değildi yabancılığım. Bir tek kendimeydi. En münasebetsiz zamanlarda kapımı çalan yanıtsız sorularım vardı benim, o sokakta bile peşimi bırakmayan. Ve bir hastalık belirtisi kıvamında yanan o sarı ışıklar, çengelli noktalarıydı; allı pullu, birbirinden hatırşinas o cümlelerimin.
Her kapı sesinde beklediği gelmiştir ümidiyle heyecanlanan ve o kapıyı her kapatışında ağlamamak için kendini zor tutan insanlar gibi; her geçen saat, biraz daha yalnızlaşıyordu o sokaklar. Dilinin ucunda bir şarkı, elinde bir mendil; niye ağladığını bilmeden iç çekmek bir gece vakti... Çoğu zaman bir nedene bile gereksinim hissetmediğini bilerek üstelik. Orada öyle saatlerce kalmak isterken, toparlamak zorunda olmak kendini; sanki hiç ağlamamışsın gibi. İşte yalnızlık, böyle uzun ve manasız sebeplerle dolu bir yolda buluyor seni. Ve inan, seviyorsun onu bazen. Onun seni sevdiği gibi sevemeyeceğini, kimseye hissettirmeden...