Hiçbiryerdeyim...

Ömrümüz, çamur kadar bulaşık, ihaneti, yalanı, kandırmacayı; kış kadar soğuk, yalnızlığı, tek başına ayakta kalma çabasını; yağmur kadar arındırıcı dostları barındırır.
Eskiden kurmalı, kahverengi kordonlu bir saatim vardı. Zamanı doğru göstermesi için, hergün kurmam gerekirdi. Tıpkı hayatımda düzgün gitmesini istediğim şeyler için, çaba sarfetmem gerektiği gibi, saati zamanında yaşatabilmem için, çaba göstermem gerekirdi. Şimdi kolumdaki saatte yine kahverengi kordonlu. Ama o, kendi işleyişine müdahale kabul etmiyor. Saat 19:20.
Lacivert gökyüzü, lacivert deniz. Vapurun ardında kalan beyaz köpükler dışında, herşey gece karası.
Birikip yükselen bir öfke nöbetine tutulmam an meselesi ama, düğümleniyor boğazımda, haykıramıyorum. Tıkanıp kalıyor, yutkunamıyorum. Boğazımda acı bir tad, yakıyor alabildiğine. Görmek, duymak, bilmek, düşünmek, söylemek istemiyorum. Bu ülke, insanlar, vurdumduymazlık, bu düzen ve düzen bekçileri, onlara çanak tutanlar, çanak yalayanlar ve bunu görmeyen, görmezden gelen, geri kalan kalabalık. Silahlarını kuşanmış bir savaşçı gibiyim. Herşeye kızgın, herkese öfkeli. “Neden?” bile diyemiyorum artık. Nedeni çok basit. Kimi çıkar peşinde, kimi ise, ne olduğundan zaten bihaber.
Dalgın gözlerle etrafa öylece bakarken, ne bulunduğum, ne gideceğim, ne gitmeyi planladığım biryere ait hissediyorum kendimi. Parçası eksik bir yapboz gibiyim. Ancak yoğun bir sessizlikte ya da dikkatle dinlenildiğinde duyulacak saat tik-takları gibiyim.
Evdeki hesabım çarşıya uymuyor, hesapsız olanlarsa daha hasarlı oluyor. Bugün işteki, evdeki, otobüsteki ben değilim. Aklımla bedenim, bedenimle hislerim hiç aynı yerde olamadı bugün. Bir başka yer düşlüyorum ama bulamıyorum. Gitmek istiyorum ama gidemiyorum. İsteyipte gidememenin oluşturduğu, arada sıkışıp kalmışlık hissi, bir boşlukta bırakıyor beni. Belki yarın diyorum. Yarına dair elimde olan tek şey ümitlerim. Onlarsa bir bilinmezliğe sürüklüyor beni. Ne boşluk, ne bilinmezlik. Bugün ben tam da bu noktada, hiçbiryerdeyim…

Ekim/2007