At kuyruğu

Güneşli bir pazar günüydü. Sürekli bir elimden ötekine geçirip durduğum, stres topu kıvamındaki televizyon kumandası ile, bir başınaydım evde. Ekranda bir sürü kadın, bir sürü erkek dolanıp duruyordu. O kadınlar gibi giyinip kuşanıp sokağa çıkmak geldi içimden. Aynı hızla da vazgeçtim hevesimden, nedense.
Oysa mutluluk saçan bir şarkı ritminde aynanın karşısında dolanmak, kapıdan çıkmadan, hâlâ o şarkıyı mırıldanıyor olmak isterdim. Denize nazır herhangi bir yerde, aynı şarkı olmasa da, mutluluğu çağrıştıran başka bir şarkının ritmini bulmak; ve o manzaraya rağmen, gözlerimi gözlerinden alamamak isterdim bir de. Bir türlü uzamayan saçlarımı, tepemde at kuyruğu yapmış olurdum. En çok sevdiğim şeylerden birinin, at kuyruğunun yürürken sallanması olduğunu söylerdim sana. Ve belki bir gün, sözlerini hatırlamadığı için, bir türlü hangi şarkıdan bahsettiğini anlatamayan insanların, bir yerde o şarkıyı duyduklarında yaşadığı sevince benzerdi yanında yürümek. "Bak işte bu şarkıydı"
Güneşli bir pazar günüydü, ben tüm bunları yerimden kımıldamadan yaptığımda. Elimde hâlâ bir televizyon kumandası vardı. Ama ne yazık, hayallerimin kanalı çekmiyordu bu televizyonda.