Çocuk sesi

Otobüsü dolduran kendinden vazgeçmiş kalabalığın ortasına, o ses yayıldığında; çok sevdiğim bir şarkının, giriş müziğini duymuş kadar sevinmiştim. "Ne zaman anne? Yatcaz kalkcaz, yatcaz kalkcaz, o zaman mı???"
Çocuk olmak, zamanı şimdide yaşamaktı. En uzun vadeli plânları "büyüyünce" idi onların. Büyüyünce okula gidilecekti, büyüyünce doktor, öğretmen olunacaktı. Büyümek, onlar için, bir masalda kahraman olmaktı.
Her anı tadını çıkararak yaşar, ertelemezlerdi yarına. Yarının var olduğu şüphesini her fırsatta anımsamak zorunda olmadan mutlu olurlardı çünkü. Şimdi, çok sevdiğim bir çiçeğin, benden hiç uzaklaşmasını istemediğim kokusu gibi, anımsadığım o zamanlar. Ne zaman küçük bir çocuğun sesine kulak versem, şimdilerini hayata kaptırmamış bir çocuk olurum yeniden, anlaşılmaz bir hızla geçmiş olsa da yıllar.