Kara kutu

Öyle çok şey birikti ki içimde. İyileri tutamıyorum zaten, sessiz sedasız duramıyorum ben öyle. Sokakta yürüyen insanları çevirip "böyle oldu biliyor musunuz?" demek istiyorum hep. Mutluluktan şaşkınlaşan film karakterleri gibi, evet. Yüzümü yağmura dönüp, kollarımı açarak dönüp durmak istiyorum, tökezleyene kadar. Ve dalga seslerinin melodisine şarkılar katmak. Öyle mutlu olunuyor çünkü, aslında bizim olanı zamandan çalarak.
Ve bir dağ başına çıkıp haykırmak istiyorum suskun kaldıklarımı. Haykırmak, içimdeki kara kutuyu güneşe çıkarıp, aman üzülmesin, aman kırılmasın diye diye yutkunduklarımı. Her seferinde yaşasam da aynı şeyleri, yine de almıyor aklım, bazıları için hiçbir şeyin anlamının olmadığını.