Keşke şimdi çocuk olabilseydik!

Sezen Aksu’nun bir şarkısının sözlerinden bahsediyorduk Gülüş’le. Kelimelerin ne kadar güzel yanyana getirildiğinden, anlamlarındaki derinlikten. “Bu kadının içinde bir derya var.” dedi Gülüş. “Yetenek işte.” dedim bende.
Sonra aklıma ilkokul zamanlarının şu meşhur kitapları geldi. Biz ilkokul çağlarında o kitapları okuyamamış çocuklardık. Öğretmenlerimiz de dahil olmak üzere hiçkimse “kitap okuyun” dememişti bize. Kitaplardan bihaber geçirdim o yılları ben. Gülüş de benim gibiydi. Beğendiğimiz, doğru işler yaptığına inandığımız insanların ortak noktası bu olurdu. Hep bir şekilde öğrenirdik, o kitapları okuyarak büyüdüklerini. “Biz zamanında o kitapları okuyamadığımız için hayatın bu noktasındayız galiba.” demiştim birgün. Sezen Aksu’dan konuşurken aklıma bu konu geldi işte. “O da bu kitapları okuyanlardandır kesin.” dedim. “Zamanında evden bile kaçmış.” dedi Gülüş. Zülfü Livaneli’nin “Sevdalım Hayat” kitabında anlattığı kendi kaçış öyküsü geldi aklıma. Ailesinin belirlediği önceliklerle kendi fikrindekiler çakışan, okul çağında bir çocuk olan Zülfü; yanına sadece kitaplarını ve onu gideceği yere ancak götürecek kadar yol parası alarak, başka bir şehre kaçıyordu. Ne cesaret. Biz o yaşlarda mahalleden dışarı çıkmıyorduk muhtemelen. “Bırak bunları yapmayı, böyle bir şeyi yapmayı düşündük mü bir kez olsun acaba?” diye sordu Gülüş. “Sanmıyorum.” dedim.
Hayatında kitaplar olmadığı için, hayal dünyası gelişmemiş çocuklar olmuştuk. Bizim hayal dünyamız, oyun alanlarımızla sınırlıydı. O sınırları çocukluktan beri zorlayanlar, ya Sezen olmuştu, ya Zülfü.
Hani insan, öğrendiği bütün bilgilerle, hayata yeniden başlamak ister bazen. Daha donanımlı olarak, aynı yollardan geçmek ister. Keşke, öğrendiğimiz bunca şey ile, yeniden çocuk olabilseydik. Çocuk olup, hayata o gözlerle bakabilseydik…

Haziran/2008