İnsanlar gibi

Beyaz bir güvercin duruyordu elinde adamın. Öyle gururlu, öyle kendinden emindi ki o duruş, bakmaya doyamıyordum. Bir parça ekmeği didikleyip yiyordu adamın ağzından, arada bir dönüp etrafına bakınarak. "Ben burdayım" diyordu sanki, "bak, ben sevildiğim yerdeyim". Elinden tutup, dudaklarındaki ekmeğe uzanabilecek kadar inanabilirim birine. O cümleler aklıma gelmemiş olsaydı, yemin bile ederdim o görüntünün böyle söylediğine.

"Güvercinlerin varsa, bütün işin başkalarının güvercinlerini aldatıp, kendi güvercinlerine katmaktır. Güvercinleri gönderirsin, onlar başka çatılardan güvercinleri çağırır, aldatır sana getirirler.
Nasıl aldatıyorlar ki?
İnsanlar gibi." (Muz Sesleri/Ece Temelkuran)