Kırık

Sonbaharın, bütün sevdiklerini bir yerlere savurup, yapayalnız bıraktığı ağaçlarla kaplı bir bahçe içinde, duvarın dibinde duran eski bir koltuk. Üzerinde yılların yorgunluğu ve hatıraları. Kimbilir ne oldu da kırıldı o sağ yanı? Kimler sığınmıştı kucağına bir zamanlar, hangi cümleler fısıldanmıştı kulağına? Ne zaman karar verildi, bahçedeki ağaçlara yaren olmasına?
Peki şimdi, en çok ne zaman ziyaret ediyor onu misafirleri; ne zaman kuruluyorlar, zar zor sığabildikleri o sol yanına? Kavgalardan sonra daha çabuk barışmak ya da en tatlı zamanlarında, o sağlam tarafı mutlulukla paylaşmak için belki?
O koltuk gibi kırık ya, kalplerimizin ve dirhem dirhem biriken umutlarımızın bir köşesi. Bu yüzden ne zaman sol yanına davet edecek olsak birini, titriyoruz korkudan; yolunu kaybetmiş küçük çocuklar gibi.