Akşam çayı

Karanlığın ortasına, belli aralıklarla yakılmış mumlar gibi şehrin ışıkları. Gükyüzünde ay; masada, ince belli bardakta, yeni demlenmiş çay. Günün yorgunluğunun üzerinden geçen, hafif, ılık bir rüzgâr.
Bakışlar, uzaklarda bir noktadan yol gözlüyor sanki. Oysa parmaklar, çay tabağının kenarında, yarım yamalak hatırlanan bir şarkının, tanınmayan melodisine kaptırmış kendini. Az sonra, yeni dağıtılan çaylardan, masaya davet edilen misafire "hoşgeldin" der gibi yükselen kaşık sesleriyle, bozulur düşüncenin de sessizliği.
Oysa her bardakta kenara ayrıp kaşığı, yarım kalan bir hikâyeye devam eder gibi yudumlarım ben çayı. "Nerede kalmıştık?" diyerek uzanırım bardağa. Ama özlüyor insan bazen, bardakta dolaşan kaşık sesini bile. Ve sohbetlere karışıp giderken yudumlar, alışıyor bazı seslerin yitip gidişine de.
Konular değişiyor, sesler, sözler değişiyor... Başımızda asırlık ağaçların yaprakları hışırdıyor belki. Etraftaki insanların uğultusu eşlik ediyor ona. Ve akşam, usulca giriyor gecenin koynuna...
17.07.2009