26 Aralık 2007 Çarşamba

Takvimlerden haberin yok mu?

Bir zamanlar şenliğin merkezi olmuş, hatta bezen ses ve karmaşasından bıkılmış o eski ev. Karşıda dağlar, diğer köyler; sağ tarafta o tanıdık elma ağacı. Kapının girişinde, bir misafiri yolcu eder gibi, güneşin batışını izliyorum.
Dün gece, ansızın, bir rüyanın ortasında, kendimi bir köy evinde buldum. O kadar sessizdi ki, ürktüm. Aslında ben korkmazdım sessizlikten. Belki de korkutan sessizlik değil, oraların bu hale gelmiş olmasıydı. Yani delicesine akıp geçen zaman korkuttu beni. Ne çabuk geçmişti onca yıl, hiç farkına varmadan. Her şey nasılda hızla uzağımızda kalmıştı.
Annem mesela. Ben hep aynı yaşta, hep aynı görünüşte kalacak sanırdım annemi. İğneye iplik geçirmekte zorlandığında ya da bir şey yapabilmek için gözlüğe gereksinim duymaya başladığında, durup, “buralara ne zaman vardık ki?” diye sormuştum kendime. Bilmiyordum, bilmiyorduk. Hiçbirimiz farkında değildik çünkü. Ama zaman geçiyordu. En sıkıcı anlarda geçmiyormuş gibi gelmesine rağmen hem de. Şimdi neyin hesabı bu tuttuğum, bilmiyorum. Hesaplara yetmiyor çünkü aklım.
Kimliği belirsiz yarınların hapsettiği bir gelecek var önümde. Yeni bir yıl daha geliyor baş edilemez bir hızla. Yeni umutlar, yeni heyecanlar gelsin istiyorum, onun ardı sıra.
Umarım düşlerimiz kadar özgür ve mutlu zamanlar ayırabiliriz kendimize, geçen yıl olduğu gibi, çok geç kalmadan. Çünkü biliyorum, bu yıl da yine çok hızlı akacak zaman.

Aralık/2007

22 Aralık 2007 Cumartesi

Bayramlar bayram olsa!

Kimsenin anlam veremediği bakışlar, alabildiğine bir deniz manzarasında dolanan. Aranan bir bayram havası, bayram kokusu.
Bir omuza yaslamak varken, bir vapurun penceresine dayadığı dirseğinden güç alan ellerine yasladığı başını, bir bayram coşkusuyla kaldırmak isterdi o da, yastığından. Ama olmuyordu nicedir. Gidilemeyen, uzakta bir yer gibi duymak istediği heyecan. “Yol yokuş, yük ağır”, istese de gidemiyor insan.
Cıvıl cıvıl ama birbirine aman vermeyen üç küçük arkadaş var yanımızda. Anneleri, muhtemelen arada bir, “büyüselerde biraz rahatlasak” diyorlardı. Ama büyüdükçe, onlar çocuk sevinçlerinden uzaklaşacak, anneleri ise daha başka ve belki daha zor problemlerle karşılaşacaklardı. Onun ise tek bildiği, bayramın artık sadece bu ufaklıkları mutlu ettiğiydi. Belki yokluk, yoksunluk; belki yalnızlık, uzaklık; belki de daha başka nedenlerden tadı yoktu bayramların.
“Hiçbir zaman hayat bayram olmadı
ya da her nefes alışımız bayramdı.” diye mırıldandı içinden.
Ya herşey manasız, tadsız; herkes mutsuzdu ya da dün izlediği mahkumlarla yapılan röportajda farkettiği gibi, özgürce aldığı her nefes bayramdı.
Bir apartmanda çaldıkları kapıdan, çikolata ya da şekerle değil, harçlıkla ayrılan çocukların neşeli fısıldaşmaları; yeni kıyafetlerinin mutlulukları sadece, bize bayram olduğunu anımsatan. “Bayram” hala çok neşeli ve mutlu bir kelime. Ah bir de bayramlar bayram olsa…

Aralık/2007

12 Aralık 2007 Çarşamba

Ayrılık

Dinlediğim bir ayrılık hikayesinin yansımasıdır yazdıklarım. Sahibine ithafen…

Başka yollar düşlüyormuşuz seninle, bambaşkaymış isteklerimiz. Halbuki en başında, baktığımız farklı yönlerin buluşacağı renkli bir hayat resmi yapabileceğimizi ummuştum. Daha doğrusu bunu beraber umuyoruz sanmıştım. Anladım ki, bu resmi sadece ben boyamışım.
Büyük hatalarım oldu benim. Sadece sevgi yeter, seni bu kadar seviyorken bütün problemler geçer sanmıştım. Oysa ne aptalmışım. İlişkiyi başlatmak için verdiğin mücadeleyi, yaşadığımız her anda yüzüme vurmuşsun sen, bunun öcünü alır gibi davranmışsın. Seninleyken herşeyi erteliyordum ben, sana olan kızgınlıklarımı bile ertelemişim, kızamamışım sana.
Tanıdığım; akan, dökülen yerlerini bildiğim bir sığınak sanmışım seni. “Yanlış anlamışsındır.” diyor, seni tanıyan herkes. Tıpkı benim gibi sana güveniyorlar. Keşke bu kadar basit olsa herşey. Birgün yaşadığım herşeye bu kadar yabancı kalabileceğimi tahmin bile edemezdim. Neden biriktirmişim ki bu kadar şeyi.
Mücadelenin de, mutluluğun da tek başına yaşandığı bir ilişkiymiş bizimki. Maalesef ki, herşeye rağmen özlüyorum seni, ne acı.
Sevgimle yaşadıklarımın kıskacında geçiriyorum günlerimi. Neye mal olursa olsun, bitmeli içimde bulunan sevgin. Kolay kazanılmış paralar gibi kolay harcamak, tüketmek istiyorum. Yok etmek istiyorum, bir daha hiç bulunmamacasına. Bir yandan da sinir olduğun, kızdığın şeyleri yapmak; canını yakmak istiyorum.
Nedir bu karmaşa, ne hale getirdin beni? Tanıyamıyorum artık kendimi. Göremiyorum baktığım aynalarda, bulamıyorum söylediğim kelimelerde ya da davranışlarımda.
Hiç bana benzemiyor yokluğundan arttırdığım halim.
Senden ayrılmak, çok zormuş be sevgilim!

Aralık/2007

10 Aralık 2007 Pazartesi

Ne geçmiş tükendi, ne yarınlar...

11 Aralık…
Aslında bir farkı yok diğer günlerden. Benim için mahsup etme zamanı, kötülükleri iyiliklerden.
Bir envanter çıkardım, geçen yılıma ait. Giderek daha garip bir hal alıyor doğum günleri. Hayır, yaş korkusu değil; belki de henüz değil demeliyim. Önceden beklentilerim olurdu özel günlere dair. Farkettim ki, artık hiçbirşey beklemiyorum. Belki de bu yüzden, ilk defa bir doğum günü pastasını üflemek, benim için sürpriz oldu ve gördüğümde, ağlamaklı oldum.
Keşkeler, acabalar, belkiler, imkansızlar; vuruşup, yenişmeye çalışıyorlar aklımda. Bak bir yıl ne de çabuk geçti, bu kadar karmaşaya zaman yok aslında. Anlayamasamda neden bu acele, bende sürükleniyorum esen rüzgarla.
Doğum günleri, uzun yolculukların ihtiyaç molaları gibi artık. Ya da soluk soluğa yürünmüş yolların, nefes alma araları. Kaldığım yerden devam ederken; bana güç, mutluluk veren, gördüğüm bütün güzel yüzlere, teşekkürü bir borç bilirim. İyi ki varsınız, iyi ki…

Aralık/2007

5 Aralık 2007 Çarşamba

Ortak dil

Anneye söz verilen saatlerde sokaktan dönülemeyen, oyunun tadına doyulamayan güzel zamanlarda saklı çocukluğum. Annemin “saat kaç oldu?” azarlarından sonra, kuzu kuzu evin yolunu tuttuğumuz; açık bırakılmış kapıdan içeri sızarken, kardeşle ufaktan bir tartışma tutturduğumuz zamanlarda. Önceden konuşulmamış olmasına rağmen, imzalanan bir antlaşmanın gereği gibi tartışıp, eve geç girmiş olmamızın önemini yitirmesini umduğumuz; bu vesileyle de içimizdekileri öylece anlatıverdiğimiz pervasız zamanlarda. O duygu dün yaşanmış gibi taze hâlâ.
Anılara sığınmak çok garip bir durum. Tutunacak bir dal aramak gibi. Kötü bir günün tam ortasındayken, sevdiğin birini ya da kavuşmayı beklediğin mutlu bir haberi düşünmek gibi. Kötülüklerden korunmak için, sevdiğin şeylere sığınmak, mutsuzluğun ortak dili mi peki?