27 Ekim 2010 Çarşamba

Kayıp

Ve yağmur yağar, yağar... Taş binaların arasından süzülür, bir yol bulur kendine. Ben bulamam. Defalarca dinlediğim şarkıların, hayatımın anlamı olduğu zamanları özlerim. Bulutları bir şeylere benzetmeyi; pencereyi açıp, rüzgârın omzuma dokunan bir el gibi, usulca içeri girmesini özlerim. Heyecan duymayı, o heyecanın içine karışmayı özlerim. Bütün özlemlerim birleşir ve ben, kaybolurum gri bir bulutun içinde. Ararım kendimi... bulamam.

5 yorum:

beenmaya dedi ki...

özlemek en güzel yönü bekleyişlerin der ya şair. beklemektir içten içe yaptığımız her seferinde bilirim...

Adsız dedi ki...

en korktuğum bloglardan biri bu. meslekler konseptine bu hüzünlü bloğu nasıl uydurucam bilmiyorum :)

Parpali dedi ki...

Biter mi dersin bu Özlem? Ben bilmiyorum da Maya...

Syrakusa; :) ben ise bu durumla çok eğleniyorum. Hem kendin istedin bunu :)

laleninbahcesi dedi ki...

bazen yağmur olup taşların arasından süzülmek ... yapabilse insan böyle bir şeyi bazen ne iyi olurdu diye düşünmüşümdür hep.
Sevgilerimle Tülaycım

Adsız dedi ki...

ben kaşındım dimi:))