13 Ocak 2011 Perşembe

Önyargı

Yanıbaşımda durup, sevdiğim bir türküyü söylemeye başlıyor. Aynı yere geldiğinde, yine aynı hatayı yapıyor; düzeltiyorum. O mısranın başına dönüp tekrarlıyor beni. Şimdi tekrar söylese, en iyi ihtimalle, hatayı yaptığı yerde bana dönüp soracak; "neydi?"
İnsanın hafızasına nasıl kaydedilmişse bazı şeyler, öylece kalıyor. Omzuna dokunup, kurumlu bir tavırla "üzülme" der gibi, halamı sevmediğim için, bütün halaların sevimsiz olduğunu sandım uzun yıllar, demek istiyorum ona. Günün birinde benim de hala olma ihtimalim bulunduğu için üzüldüğüm günlerden bahsetmek istiyorum. Ama insan her şeyi söyleyemiyor işte uluorta. O yüzden gülüyorum sadece ve o yine başlıyor aynı türküyü mırıldanmaya.

2 yorum:

sufi dedi ki...

Söylediği türkü sevdiğin türkü olmasa ve aynı yerde hata yapmasa belki severdin halanı.

beenmaya dedi ki...

farkında mısın her seferinde değişik melodiler sızıyor dilinden, kaleminden, kelimelerinden son zamanlarda...bir şarkı tutturmuş gibisin sen sözlerini sadece kendinin bildiği ama ta yürekten söylenen...