Hata

Saatler sanki ileri alınmamış gibiydi o akşamüzeri. Yağmur, olay mahalinden hızla uzaklaşan suçlular gibi iniyordu kara bulutlardan, hiç durmadan. Öyle ki, kapı önündeki bakkala şemsiyesiz göndermiyordu komşu teyzeleri. İnsanlar, kendisini de bir ilkyaz âlâmeti saysalar da, bu bahar özleminden alınmış ve bu yüzden, erik ağacının bembeyaz çiçeklerine bu kadar hoyrat davranmış olabilirdi. Çiçeğin dökülen yapraklarıyla, silgi tozuyla dolu bir masaya benzemişti bahçe. Yazılmış, silinmiş, sonra tekrar yazılmış ama yine silinmiş bir şeylerin kalıntılarıyla dolu bir masaya. Ve yağmur, duygularını nasıl ifade edeceğini bilemediğinde, kime olduğu bir türlü bilinmeyen bir kızgınlıkla hareket eden insanlara.