Kendi kendime

Fısıltı tonunda birkaç merhabanın ertesinde, sessiz sedasız ilişiyorum sandalyaye. Oysa ne çok seviyorum merhabamı bekleyenleri. Ve onların bir hoşgeldinle beni sarmalayıveren samimiyetlerini.
"Neyin var?" diyor içlerinden biri, yanıma yanaşıp. Var olanı değil, olmayanı söylemek daha kolay geliyor; "keyfim yok" diyorum. Gidip gelip takılıyor bana, "suratsız" diyerek. Biliyorum, çok suratsız görünüyorum. İçimden gelmese de bir şeyler hakkında konuşmaya çalışıyorum. Belki aklım dağılır, diyorum. Zaten o da aklımı dağıtma çabasında.
Akıttığı yaşlar, elmacık kemiklerinde damla damla belirgin bir kadın, burnunu çekerek bir şeyler anlatıyor. Dayanamayıp gülüyorum. Ona katılıp ağlamak geliyor içimden oysa.
"Bir sigara iç, geçer" diyor biri, muzip muzip gülerek. İlk defa, ciddi ciddi sigara içmeyi düşünüyorum. Bunu farkedince bir kahkaha atıyor. Bazen haddinden fazla anlaşılmazken, bazen bir o kadar kolay çözümlenebilir olmayı nasıl başardığımı, merak ediyorum...