27 Ağustos 2011 Cumartesi

Serin

Annesinin dışarı çıkmasına izin vermediği arkadaşı için, dil döken çocuklara benziyordu o akşam rüzgâr; ısrarcı, inatçı. Oysa ben, yanımdaki hırkayı, sadece yanımda olduğunu bilmek için taşımışım gibi, almıyordum üzerime. Çocuğunu parka getirmiş evhamlı bir anne edasıyla bakıyordum denize. Sanki bir an ayırırsam gözlerimi, bir şey olacakmış gibi, kesintisiz.
Tenefüs saatlerindeki bir okulun bahçesi kıvamında uğultulu bir kalabalıkla doluydu sokaklar. Sonsuz bir ümitle inilen merdivenlerden, hüsranla dönülen sınıflara benziyordu yollar. Ne kadar uzatmaya çalışsan da, hep aynı zamanda varılıp, hep isteksizce sıralarına oturulan. Küçük bir çocuk, kendi dilinde dondurma istiyordu babasından o sıra, o yolun kıyısında. Bir kahverengi, bir beyaz, bir pembe. Oysa konuştuğunda hep adı yazılıyordu yeşil tahtaların sağ alt kıyısına, bembeyaz tebeşirlerle, hiç de benzemeden vanilyalı dondurmalara. Sonra bir çarpı, bir çarpı daha.
Bize en çok susmayı öğrettiler okullarda. Silgilerimizin o kadar çabuk kayboluyor oluşunun, kendimizi ihbar etmek olduğunu anlamadılar. En çok varlık gösterdiğimiz şeyin hatalarımız olduğunu da. Kalemlerimizi, sırf kokularını duymak için ikide bir açıp bitirdiğimizi ya da. Ve kim bilir neleri, neleri daha...
Aklımda çırpınıp duran onlarca düşünceyi, türlü çeşitli yollardan gelip denize karışan dereler gibi, salıvermiştim bir kıyısından bu sulara, zamanında. Galiba şimdi de hatırlama vaktiydi. Zaten insanı üşüten de rüzgâr değil, içindeki fırtınaları sessiz sedasız kabullenen denizin, sana kendini hatırlatan sesiydi.

9 yorum:

Yazgüneşi dedi ki...

olur ya
bazen de ısıtır rüzgar..
soğuk kış günlerinde yerde birikip buza dönüşen kar tortularına birebirdir Lodos
evet
bakarsın bir gün bir lodos eser
ısınır için..
olur ya...

Adsız dedi ki...

Güzel! İşte bu! Ve bu kadar!

(ŞKC)

two of us dedi ki...

deniz, kendisine bu kadar şevkatle bakandan esirgemez maviliğini.

Pusulasız Hayat Kitap Sesleri dedi ki...

Çok güzeldi, okumak iyi geldi bu güzel cümleleri ...

Profösör dedi ki...

Bütün ağrılarım sızılarım geçti yazıyı okuyunca..

gülsen VAROL dedi ki...

SENİN YAZILARINI OKUMUYORUM BEN... DİNLİYORUM! HATTA NASIL ÜŞÜDÜM BİR ARA AMA HIRKANI ÖYLE SIKI TUTMUŞTUN Kİ İSTEYEMEDİM..
NE GÜZELDİ DÜŞÜNMEK AYNI ŞEYLERİ AYRI YERLERDE SANKİ DİZDİZE GİBİ SEVGİLİ TÜLAY..

suve dedi ki...

okudum okudum, ağır ağır giriyorken insanın kanına yazdıkların, son cümlede yaptın o öldürücü hamleyi...kalemine sağlık..

oyumben dedi ki...

İnsan ruhunun tortusunu en kolay denize boşaltabiliyor.

nil dedi ki...

"Çocuğunu parka getirmiş evhamlı bir anne edasıyla bakıyordum denize. Sanki bir an ayırırsam gözlerimi, bir şey olacakmış gibi, kesintisiz."

doğaya insan ruhu arasında yaptığın betimlemelere bayılıyorum ben, bir de okurken snei yazının bir yerinde kendimi görüvermeye..