22 Aralık 2010 Çarşamba

Dem

Güneş vuruyor karşı binanın pencerelerine. Güneş, kışın sokağa çıkmak için annelerine dil döken çocukların, atkının bağlanmasına bile sabredemediği zamanlarda olduğu gibi, aceleci. "Tamam anne" diyor bulutlara, "bırak da gideyim arkadaşlarımın yanına." Anne her zamanki gibi temkinli, iyice sarıp sarmalamadan yollamayacak onu. Çünkü çocuk olmayalı, neden bu kadar aceleci olduklarını hatırlayamayacağı kadar, uzun zaman oldu...

3 yorum:

Adsız dedi ki...

Şu bakış açılarını kitap yapmamak için arkanda duran hayali bir silahtan mı korkarsın?

beenmaya dedi ki...

unutulur mu çocukluk, üzerinden onca zaman geçse bile içimizde sakınıp sakladığımız o zamanlar unutulur mu hiç?

ve ne güzel olmuş burası böyle, sen ne güzelsin sonra, dudağının kenarına takılı kalmış tebessümün ve o tebessüme inat gözlerinde hüzün...

Newbahar dedi ki...

Annelik tüm çocukluk hislerinin önüne geçiyor...
Tıpkı güneşi saklayan bulutlar gibi.

Oysa güneş varken çocukla çocuk olmak lazım gelmez mi?

Anneliğin arkasına saklanmak niye!

Bak işte öyle duygular yaşattın ki yine sevgili Tülay yazmadan edemedim.

Sevgiler