17 Ocak 2011 Pazartesi

Düş

Koltuğun ucuna ilişmiş insanlar gibi, her an kalkmaya meyilli bir hâlde olur bazen uyku. Sürekli bir tereddüt hâli nedense. Fakat o hâlde bile, bazen hiç aklına gelmeyen, bazense hep gitmek istediği yerlere sürekler insanı, ruhu. Konuşur, gülüşür, sevinir, üzülürsün.
Aylarla, günlerle, saatlerle tanımlanan bir dünyaya açtığında gözlerini, hiçbirini hatırlamazsın belki. Ama bir şey, çok yakınında duyumsatır işte, gözlerin kapalıyken, gözünün bebeğine gülümseyenleri. Hiç tanımadığın insanları, bazen ta yüreğinin içinde hissedebilmenin nedeni de bu olabilir mi? Bir rüya görmüşsündür ve kendilerinden bile habersiz uğramışlardır düşlerine belki?

5 yorum:

nadarû dedi ki...

ne desem bilemedim...

beenmaya dedi ki...

görünmeyen bağlarla bağlıdır ya insanlar hep birbirlerine. o bağ bir tek düşlerde görünür oluyordur belki de...

Ebru dedi ki...

Belki sadece uykuda arınıyoruz telaşlardan usulca sokulup 'merhaba' diyorlar.

Pilli Petro dedi ki...

bazen düş görebilmeyi çok istiyorum bunca gerçeğin arasında...

D!mple Rock dedi ki...

bir süre rüya görmemek istiyorum. ben rüyaya doydum :/