Süpermen olmak lazım bazen

Yeni yollar bulsaydım kendime. Kaçma plânlarından arındırıp aklımı, gönül rahatlığıyla yürüyebilseydim o yolları. Ardımdan bakakalsaydı tüm kederlerim. Bir saç savuruşuma baksaydı, üzerime çöreklenen bu sis perdesinin dağılması. Saçlarımı hiç savurmamış olsam da denerdim. Yürümeyi severdim çünkü, ne zamandır bir küskünlükle oturuyor olsam da yerimde.
Adım atmayı unutmuştum sanki. Unutmuştum birine koşarak gitmeyi. Ve bir kağıt helva çıtırtısına gülüşlerimi eklemeyi. Hatırlanmayı bekleyen ne çok şey vardı, bir bilsen.
Dönüp dönüp aynı duvarın karşısına dikilmiştim ben. Burada bir kapı vardı diyerek. Yoktu oysa. İnanmıştım o duvardaki hayali kapılara. O kadar narindi ki gönlümün yaprakları, ben kapadıkça, her rüzgârda aynı sayfa açılmıştı. Bu yüzden artık rüzgâr esmesin istiyordum. Güneş gülümsesin bulutsuz bir gökyüzüne. Ve mutlu günler, şekere üşüşen karıncalar gibi doluşsun ömrüme.