Aman kaptan, seyir defterini başkası yazsın

Yağmur çiseliyordu gönlüme, çamura bulanıyordu yollar. Suya doymuştu ama, yağan her damlayı yine de içiyordu toprak. Bata çıka yürüyor, fakat bir türlü denge tutturamıyordum, yalınayak. Vardığımda, sen yoktun sözleştiğimiz yerde. Önemsemedim ya, bir ihtimal daha vardı; hiç beklememiştin belki de. Yine de yürüdüm ben, buluşmaları bahane ederek. Her adımda kendime biraz daha yaklaşıyordum sanki, neden bu kadar uzaklaştığıma anlam veremeyerek.
Anladım ki, sen bir yanılsamaydın hayatımda. Yaklaştığımda kaybolup, başka bir uzaklıkta, başka bir surette yeniden yoluma çıkan. Ve ben, yollara tutkun bir yolcuydum hâlâ, bir türlü evine ulaşamayan...