İşte öyle...

Sabahın kör bir saatinde, uyku tutmayan gözlerimin, başucumdaki kitaba uzanan ellerimle işbirliği yapması sonucu, kelimelere hapsolmuştum.

Söylesene, bir romandaki kavuşma sahnesine bile ağlıyorsa insan, nasıl olur da artık hiçbir şeye üzülmeyeceğine söz verebilir ki?